شیخ محمد حسین غروی اصفهانی معروف به کمپانی، عالم و حکیم دوره اخیر عالم تشیع است. در 2 محرم 1296ه.ق در کاظمین دیده به جهان گشود. وی با حمایت پدر که از بازرگانان متدین بود، تحصیلات دینی خود را با جدیت شروع و ادامه داد. اساتید او شیخ محمد حسن توبیرکانی، آقا سید محمد فشارکی اصفهانی و حاج آقا رضا همدانی هستند و بعداً از شاگردان آخوند خراسانی گردید. محضر تدریس او بسیار دقیق بود. او علاوه بر فقه و کلام در علوم تفسیر، حکمت، تاریخ، ادبیات و عرفان نیز مهارت داشت.
در فلسفه، حکیمی عرفان مشرب و در اخلاق و سیر سلوک به مقام مشهور رسیده بود. دیوان اشعار او حاوی اشعار زیبا در مدح اهل بیت علیهم السلام و موضوعات دیگر است. نیز از این عالم بزرگوار 10 کتاب و رساله برجای مانده است. وی در سپیده دم 5 ذی حجه 1611ه.ق در اثر سکته قلبی درگذشت و پیکر پاکش در کنار مقبره علامه حلی در نجف اشرف به خاکسپرده شد. روحش شاد.
ای شمع جهان افروز بیا |
وی شاهد عالم سوز بیا |
ای مهر سپهر قلمرو غیب | شد روز ظهور و بروز بیا |
ای طائر سعد فرخ رخ | امروز توئی فیروز بیا |
روزم از شب تیره تر است | ای خود شب ما را روز بیا |
ما دیده به راه تو دوخته ایم | از ما همه چشم مدوز بیا |
عمریست گذشته به نادانی | ای علم و ادب آموز بیا |
شد گلشن عمر خزان از غم | ای باد خوش نوروز بیا |
من مفتقر رنجور توام | تا جان به لبست هنوز بیا |
از دیوان اشعار مرحوم آیت الله حاج شیخ محمد حسین غروی اصفهانی مشهور به آیت الله کمپانی.