باسمه تعالی
« اعتراف »
امواج خروشان تاریخ، گاهی اخبار سرنوشت سازی از رویدادهای آینده به همراه خود می آورند. اما اگر این پیش گوئیها با منبع وحی پیوند بخورد، اعتبار و نقشی تعیین کننده خواهد داشت. در این میان، مهم آنست که ما انسانها این امواج را به خوبی دریافت کنیم و هنگامی که با ترازوی منطق آنها را سنجیدیم، از صمیم قلب آنها را بپذیریم و خویشتن را برای رویدادنشان آماده نمائیم. موضوع رسالت پیامبر اکرم(صلی الله علیه و آله و سلم) نیز جزو آن دسته از رویدادهای سرنوشت سازی است که پیش گوئی آن، از مدتها قبل توسط منبع وحی در صفحات تاریخ نگاشته شده بود.
قرآن مجید با صراحت کامل می گوید: اهل کتاب نام و خصوصیات او را در کتاب های خود می خوانند و می دانند که پیامبران آنان از ظهور و برانگیختن چنین رهبری گزارش داده اند.(1)
از این رو دانشمندان یهود، راهبان مسیحی و کاهنان عرب پیش از بعثت پیامبر اکرم (صلی الله علیه و آله و سلم)، از نبوت آن حضرت خبر می دادند و مدرک آنان نیز همان کتاب های دینی و عهدین بود. ادامه مطلب...
بصیر ::: جمعه 86/5/19::: ساعت 9:46 عصر
نظرات دیگران: نظر
« به دنبال نشانه »
شناسائی خلیفه خدا بر روی زمین و یاری جستن از او در فراز و نشیبهای مختلف زندگی، یکی از مهم ترین اصول فکری و عملی شیعه است. لذا در طول تاریخ همواره این دغدغه در ذهن شیعیان وجود داشته که چگونه و بر اساس چه نشانه ای می توانند امام خویش را در میان مردم تشخیص دهند و دل به او بسپارند. واقعا چگونه می توانیم امام خودمان را بشناسیم؟ این پرسشی است که ابابصیر (یکی از اصحاب مبرز اهل بیت(علیهم السلام))، از محضر امام موسی بن جعفر (علیه السلام) پرسید و آن حضرت نیز از میان مجموعه نشانه ها، 4 نشانه مهم را برای او بازگو نمودند.
" ابابصیر گوید که به حضرت موسی بن جعفر(علیه السلام) عرض کردم : فدایت شوم! به چه چیز امام شناخته می شود؟ فرمود: به چند چیز که نخستین آنها این است که از پدرش (امام پیش از خود) سخنی و اشاره ای درباره امامت او گذشته باشد تا همان حجت و دلیلی باشد، و (دوم) به اینکه از او پرسش شود و او پاسخ گوید و اگر پرسشی نشد، او خود آغاز سخن کند و (سوم) به اینکه از آینده خبر دهد و (چهارم اینکه) با مردم با هر زبانی (که دارند)، با همان زبان گفتگو کند .
سپس فرمود: ای ابا محمد! تا برنخاسته ای، یک نشانه ی آنرا به تو نشان خواهم داد.
ابوبصیر گوید: طولی نکشید که مردی از اهل خراسان وارد شد و به زبان عربی با آن حضرت سخن گفت، اما موسی بن جعفر(علیه السلام) به فارسی پاسخ او را داد.
مرد خراسانی عرض کرد: به خدا اینکه من با شما به زبان فارسی گفتگو نکردم، برای این بود که گمان کردم شما فارسی را نیکو نمی دانی.
امام هفتم در پاسخ او فرمود: سبحان الله! اگر من به خوبی نتوانم پاسخ تو را بدهم، علت شایستگی من برای منصب امامت در چیست؟ سپس فرمود: ای ابا محمد! همانا امام (کسی است که) زبان هر یک از مردم (زمین) و هم چنین زبان پرنده و هر جانداری را به خوبی بداند."(1)
امام من کسی است که خداوند او را برگزیند و بواسطه اولیای خویش به من معرفی نماید. امام من کسی است که پاسخ هیچ پرسشی او درمانده نمی کند و حتی از پرسش ناگفته من نیز با خبر است. اهل هر کجا که باشم و به هر زبانی که سخن بگویم، امام من حرف دلم را می شنود و از آن آگاه است. پس چرا به سراغ او نروم و با نور هدایتش راه زندگی ام را نیابم؟
